(Chapter 3) Het oude resort in Michigan waar we hals over kop voor vallen, verbergt verrassingen. De grootste verrassing is dat het wordt bewoond door een religieuze sekte. Betsy vertelt het terloops. “Er woont momenteel een kerk in, die minder bedeelden opvangt.” Wat? “Maak je geen zorgen hoor, die krijg je wel weg.”
In een blauwgeschilderd huisje met een gebroken kap, wat ze hier een ‘Dutch roof’ noemen, wacht ons een hele groep. Betsy heeft inmiddels echt geen zin meer en maakt zich uit de voeten. “Het is misschien wel even goed om met de bewoners te praten zonder mij erbij, we bellen later wel.” En weg is ze.
Het plafond is laag in het huisje en ik stoot gevoelig mijn hoofd. Met “shit, godverdegotver” stap ik het huis binnen. Zeven paar ogen kijken verbaasd of verwachtingsvol; vier vrouwen, een man en twee kinderen. Ons bezoek is blijkbaar aangekondigd. Ik weet dat er mensen in het resort wonen, maar heb geen idee hoeveel en wie.

Een grote, struise vrouw, het grijzende haar in een piekige knot, staat op. Ze praat plechtig. ‘Welkom bij de kerk van de Heilige Vuurtoren. Ik wil me graag even voorstellen. Mijn naam is Meredith, ik ben de dominee.’ Ik kan mijn gezicht niet in de plooi houden. Wat de? “Heilige Vuurtoren?” Jeff had me wel eens mogen waarschuwen. Kopen we een kerk? Hij kijkt schuldig. “Sorry, lief, dat had ik je nog niet verteld, maar de huidige bewoners vormen samen een kerk. Ze vergaderen in het kerkgebouw op de heuvel”, zegt hij. Jezus. Ik voel me onaangenaam verrast, maar het is ook wel weer een soort van grappig. Ik informeer naar de grootte van de kerk. Zo’n vijftien mensen, van wie twee hun domineespapieren hebben. Dominee Meredith heeft duidelijk de broek aan, dominee twee, Janine, ook met grijze knot en een vol postuur, staat bescheiden op de achtergrond. Ik kijk om me heen. “Leuk kennis te maken, mogen we even rondkijken in het huisje”, vraag ik beleefd. “Natuurlijk, natuurlijk. We zijn ontzettend blij dat god ons zulke geweldige mensen heeft gestuurd om het resort te kopen, de heer zij geprezen.” Meredith’s toon is zalvend, zwaait met haar hoofd heen en weer. Zijn er mensen die echt zo praten? Ze vervolgt. “We willen heel graag met jullie praten over de toekomst. We willen graag met jullie samenwerken. We gaan samen een prachtige toekomst tegemoet in het aanschijn van de heer.” Mijn ogen worden spleetjes en ik probeer Jeff’s blik te vangen, maar hij bestudeert een kier onder de deur aan de kant van het meer waar een handdoek de koude wind buiten houdt.
Dit gaat niet de goede kant op, samenwerken met oud-bewoners is niet wat wij in ons hoofd hebben. We hebben onderweg nog vrolijk gefantaseerd over een muzikaal thema voor het resort. Elk huisje krijgt een muzieknaam en de grote hal op de heuvel wordt het concertgebouw. Kleine intieme bruiloften, familiereünies en prachtige akoestische concerten, waar Jeff en zijn muziekvrienden zich kunnen uitleven. Geen gedwongen samenwerking en zeker niet met een vuurtorenkerk. Ik heb het christelijke geloof al op mijn twaalfde afgezworen en houd me sindsdien verre van kerk en religie. Maar deze mensen wonen hier en ik heb geen idee hoe we hen weg moeten krijgen. Misschien willen ze wel niet weggaan en we kunnen moeilijk vijftien mensen, onder wie kinderen, op straat gooien. Ik wil mijn allergie voor alles wat met religie te maken heeft niet laten merken, maar je moet wel een beetje eerlijk zijn natuurlijk. Duidelijkheid voorop. “Het spijt me, Meredith, maar wij hebben onze eigen ideeën over het resort en hebben bepaalde plannen waarvoor we het kopen”, zeg ik. Ik krijg bijval van Jeff. “We zien het helemaal voor ons, een muzikaal gethematiseerd resort midden in de natuur, waar lekker veel muziek wordt gemaakt.”
Ik weet niet wat de makelaar hen heeft beloofd en ik word ook een beetje pislink op Betsy, die er tussenuit knijpt en ons het slechte nieuws laat brengen, want Meredith zag dit niet aankomen. Ze moet zich zichtbaar herstellen. Ik zie een scala aan emoties over haar gezicht trekken. Schrik, teleurstelling, zelfs een korte vleug van woede, maar ook berekening. De rest van het stel kijkt naar haar. “Prachtig”, zegt ze na een te lange pauze. “Wat een geweldige plannen, daar kunnen wij ons ook helemaal in vinden. Het heeft echt zo moeten zijn dat god jullie op ons pad heeft gestuurd. We willen heel graag met jullie bidden.”

Ze wijst op twee lege stoelen en of het nu uit beleefdheid is of omdat ze toch wel indruk maakt met haar lengte; we gaan zitten. Voor we van onze verbouwering zijn bekomen, is ze al aan het bidden. De armen opgeheven zover dat lukt met het lage plafond, staat ze als enige midden in de kleine woonkamer. “Almachtige heere god en lieve Jezus. Wat een prachtige dag en wat een prachtige mensen heeft u ons gebracht. Dank u voor het verhoren van ons gebed, onze smeekbede, om goede kopers naar het resort te sturen. Oh goedertieren heer, wij willen u nederig vragen om uw zegen op de plannen van Jeff en Carla. Het zijn goede mensen, maar ze hebben wel uw zegening nodig.” Het gaat nog even door en het is duidelijk dat het god is, die gaat beslissen of er een zegen rust op onze resortplannen. Ik weet ook niet helemaal zeker of dit nu een positieve zegen of een verkapte vervloeking is, maar we houden ons muisstil. Het groepje komt op mij toch over alsof ze het spoor ietwat bijster is en we willen vanavond nog wel veilig thuis komen. Na het gebed weten we niet hoe snel we uit het gebouwtje en bij de auto moeten komen.
Er is nog veel meer te bekijken, maar we hebben onze dosis huizenkopen voor vandaag wel binnen. Zodra de autodeuren zijn gesloten en Jeff wegrijdt barsten we los. Ik ben nog het meest van slag.
“Holy shit, wat is dit allemaal. Holy holy shit.” Ik grinnik nerveus. Jeff: “Vloekend binnenstappen in een kerk. Goede ijsbreker. Ik hoop dat ze je vergeven omdat je uit Europa komt.” Zijn grijns is breed.
“Socialistisch Europa volgens Betsy.”

Ik lach wel, maar ben niet blij. “Wat doen we nu. Die lui zijn hartstikke stapel mesjogge, dit is gewoon een soort sekte. Zitten we mee opgescheept. Een stelletje godsdienstwaanzinnigen. Zijn we mooi klaar mee.”

“Een handjevol mensen dat zich een kerk waant. Zo zijn er ontelbare in de Verenigde Staten”, zei Jeff. “Belastingvoordeel is meestal het belangrijkste doel. Je maakt van je vrienden of familie een kerk en je betaalt geen belasting. Het is uitgekookt en niemand durft er wat van te zeggen, want niemand mag belemmerd worden in zijn geloofsuiting. Vrijheid van religie boven alles.” Okee dan, god zegene de greep.