“Draag jij altijd hakken?” Een Amerikaanse vriendin kijkt verbaasd terwijl ze de vraag stelt. We staan in het halfdonker naast een kampvuurtje en ik moet toegeven dat ik niet het handigste schoeisel heb gekozen om fikkie te gaan stoken met vrienden.
Het is niet de eerste keer dat ik commentaar krijg op wat ik draag. De regio in de ‘Midwest’ van Amerika, waar we zijn geland, is plattelands en gemoedelijk. Mode is hier niet echt een ding. Voor een Nederlandse, die gewend is aan de West-Europese normen, is dat toch wennen. Als je bij vrienden op Kerstavond wordt uitgenodigd, verschijn je uiteraard in een kerstjurkje. Zwarte panty’s aan de benen, mooi kettinkje om de nek, flink in de make-up. Om te ontdekken dat iedereen in zijn joggingbroek of pyamabroek met een dikke trui op de bank of het hoogpolige tapijt hangt. Mijn partner blijft beweren “wees jezelf, doe aan wat je wilt”, maar voegt er aan toe: “besef wel dat het niet hoeft, niemand is dressed-up vandaag”.
Het feit dat we tijdens de renovatie van het resort tachtig procent van de daguren in een werkpak rondlopen, maakt me ook hongerig voor ‘dressing up’. Ik kan geen sokken meer vinden zonder verfvlekken en mijn oude spijkerbroeken gaan de vuilcontainer in als ze zo vol verf zitten dat ze bijna rechtop kunnen staan.
Dus blijf ik me lekker optutten met elk mogelijk excuus. Avondje naar de kroeg; ik zit in een satijnen broek tussen de vrouwen in ‘mom jeans’. Kerstfeest met de kids; rooie kerstjurk tussen de sweatshirts, geruite pyamabroeken en konijnensloffen van de kinderen. Fietsen met vrienden; ik hijs me in strak lycra, terwijl de rest in cargoshorts op de pedalen staat.

Maar dan bruiloften; dan verwacht je toch dat iedereen voor deze gelegenheid even flink uitpakt in strak pak en baljurk. Dat lijkt aanvankelijk ook zo. Ik maak diverse bruiloften mee en zie prachtige bruiden in traditioneel witte galajurken en mannen in smokings. Tijdens de ceremonie. Zodra de plechtigheden voorbij zijn, de kieken zijn geschoten, het boeket heeft gevlogen, een paar dansen zijn gedaan en de taart is aangesneden, dan wel over het gezicht van het bruidspaar gesmeerd, dan komt tot mijn stomme verbazing de bruid in een comfortabele outfit tevoorschijn. Klaar met die opsmuk. Je hebt maar een zo’n trouwdag, koopt een peperdure jurk en die draag je maar een paar uur?
Een nog grotere verrassing is de eerste uitvaart die ik meemaak. Een negentigjarige in de aangetrouwde familie is overleden. Wat trek je aan? Ik informeer een beetje om me heen, maar krijg vage antwoorden. “Mag iedereen zelf weten. Zwart? Sommigen doen dat wel ja, maar zeker niet iedereen. Of grijs dan een respectvolle keuze is? Ja, dat moet je zelf maar weten. We doen hier niet zo moeilijk.”
Mijn partner biedt niet veel hulp. Een typische man-man, die weinig om kleding en etiquette geeft. “Als het maar lekker zit.”
Ik kies voor een eenvoudig grijs jurkje met een korte zwarte leren jas. Draagt geen kip zwart, dan kan ik snel het jasje in een hoek schoppen. Jeff draagt een nette donkere broek met een wit hemd. Een praktisch mens. “Ik heb een dress-up set die dienst doet voor bruiloften en begrafenissen.”
Bij aankomst in het rouwcentrum denk ik even dat we het verkeerde event binnenlopen. Een bonte verzameling mensen hangt in kliekjes bij elkaar. Het is warm weer vandaag en een groot aantal mensen oogt zomers met als kleurrijkste spektakel een man in shorts en een Hawaii shirt. Het fenomeen Hawaii shirt heb ik nooit begrepen. Aanvankelijk dacht ik dat het grappig bedoeld was wanneer iemand in zo’n tropische bloemenhemd kwam, maar het is meer een kledingstuk voor bijzondere gelegenheden.
Bekende familieleden zwaaien naar ons. We zitten goed. Dit is de uitvaart. Ik drop het zwarte jasje en pas iets beter in het bonte geheel.

Langzamerhand begin ik me aan te passen. Het vormeloze T-shirt is nog steeds geen favoriet, maar ik ontdek dat het best comfortabel is om in versleten jeans en een sweater met je vrienden rond een kampvuur te zitten met je pootjes comfortabel in een paar ouwe sneakers. Zonder mascara naar de supermarkt is ook best prima, die belachelijke blauwe “onesie” (een soort babypak voor volwassenen) komt goed uit als de verwarming uitvalt in Michigan, waar het kwik ’s winters tot twintig graden onder nul zakt. En joggingpakken zitten verdomd lekker. Die Michiganders zijn zo gek nog niet.